کاراته در لغت به دو واژه کارا یعنی خالی (Empty) و ته به معنای دست (Hand) تقسیم می گردد به معنای روش مبارزه و دفاع با دست خالی (بدون سلاح) كه در این راه دل و ذهن از تمام خواسته های دنیا خالی ونهایتا شخص مورد نظر باید برنفس خود غلبه کند.به طور کلی شامل ضربه‌های سریع دست و پا می باشد.

کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است و یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن بودیدهاراما می باشد که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح زندگی می کردند.ایشان از پیشوایان مذهبی بودایی بوده و به تنهایی از هند به راه افتاده و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتری خود و با پشت سر گذاشتن بسیاری از مشکلات موجود در آن زمان به چین رسید و در ایالت هون نان و معبد شائولین اسکان گزید. تعالیم بودیدهاراما شامل تمرینات شدید انضباطی و رعایت پرهیزکاری بود.وی 9 سال رنج و سختی همراه با تفکر و برای این که شاگردانش نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و اندیشه تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دین را سد راه خود می‌‌دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند 18 حرکت تمرینی را ابداع نمود که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی است.

در سال ۱۹۲۱ یکی از بزرگ‌ترین استادان کاراته جزیره اوکیناوا گیچین فونا کوشی ۱۸۶۸-۱۹۵۷ توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنر جویان که تحت تعلیم بزرگ‌ترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند. و در سال ۱۳۴۲ نیز کاراته توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتکاران و فرهاد وارسته وارد ایران شد .

در سال 1964 اولین فدراسیون رسمی کاراته درجهان توسط انجمن های مختلف ژاپنی هم زمان با بازیهای المپیک در ژاپن ایجاد گردید.در طی این سالها کاراته از طریق سازمانهای مختلف بین المللی پشتیبانی می شد تا اینکه هم زمان با اولین دوره مسابقات جهانی این رشته در سال 1970 ، کنفرانسی با حضور 32 کشور برگزار گردید که موجب به تشکیل سازمان جهانی کاراته شد . و از آن زمان به بعد کاراته به عنوان ورزش جهانی ثبت شد.

طی یک زمانی کوتاه فدراسیون جهانی کاراتهW.K.F تاسیس و نهایتا به تایید I.O.C رسید و اکنون این سازمان زیر نظر I.O.C مشغول به کار شده است. و مسابقات رسمی آن از طریق همین مجموعه در جهان انجام می شود.

W.K.Fدر تمام نقاط دنیا نماینده ای دارد که علاوه بر این که به عنوان رئیس فدراسیون همان قاره در حال انجام امور مربوطه می باشد. مقام نایب رئیسی فدراسیون جهانی را نیز دارد. و مسابقات دوره ای آن قاره را نیز بر عهده دارد که درآسیاA.K.F (فدراسیون کاراته آسیا) عهده دار آن است که کشور ما نیز هم بعنوان زیر مجموعه هر دو سازمان فعالیت می کند . مرکز سازمان جهانی کاراته در کشور اسپانیا و مرکز فدراسیون کاراته آسیا در کشور تایوان واقع شده است .

هنر رزمی کاراته در ایران از سال 1342 تشکیل شده است.که توسط بنیانگذار كاراته ایران آقای فرهاد وارسته و اولین نفری که در کشور مان توانست موفق به اخذ کمربند مشکی گردد آقای مرتضی کاتوزیان بود که در خرداد سال 1349 به این مقام دست یافته است . نام اولین سبک هایی که در کشور شروع به کار شد،سبکهای کان ذن ریو، شوتوکان و وادوریو بوده است. و بعد از آن به تدریج سبكها گسترش پیدا کردند،در سال 1351 آکادمی کاراته به عنوان اولین باشگاه رسمی کاراته کشور کار خود را بصورت جدی و برنامه ریزی شده آغاز کرد .

در سال 1352 تیم ملی کاراته کشور ایران شکل گرفت و با هزینه شخصی به دومین دوره مسابقات جهانی که در پاریس برگزار می شد اعزام شده اند و موفق به دریافت مدال برنز کومیته تیمی و عنوان پنجم این دوره از مسابقات را دریافت کردند.

و در سال 1353 فدراسیون کاراته ایران شکل گرفت که مسئولیت آن از سوی سازمان ورزش به آقای فرهاد وارسته داده شد. امروزه فدراسیون کاراته صاحب نظر در امور مربوط به سبکهای آزاد کاراته نیز می باشد. که به دو شکل رینگی و غیر رینگی فعالیت می کند. این دو رشته در جهان از طریق سازمانهای غیر متمرکز رهبری می شوند. اما در کشورمان با توجه به متقاضی زیاد در این بخش فدراسیون کاراته امور مربوط به سبکهای آزاد را عهده دار می باشد.

درحال حاضر، سبکهای مختلف کاراته، شامل صدها سبک می باشد که همه آنها برگرفته از چهار سبک از سبک‌های اصلی و کنترلی و یک سبک نیمه کنترلی می‌‌باشد.

شوتوان: (بنیان گذار: گیچین فونا کوشی) در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو می‌شود.

شیتوریو: (بنیان گذار: کنوا مابونی) شیتوریو متشکل از دو سیستم ناهاته و شوری ته در کاراته می‌باشد.

وادوریو: (بنیان گذار: (بنیان گذار: اوتسوکا هیرونوری) وادوریو یعنی: راه صلح، روش صلح، روش صلح جویانه.

گوجوریو: (بنیان گذار: چوجون میاگی) گوجوریو روش سفت و نرم، که در اوکیناوا شکل گرفت و و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می‌باشد.

کیوکوشین: (بنیان گذار: ماسوتاتسو اویاما) کیوکوشین‌کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجربیات اویاما و سبک‌های مختلف دیگر به وجود آمده است. اویاما در 27 جولای 1923 در زمان اشغال کره توسط ژاپن به دنیا آمد. هنگامی که 9 سال داشت به مرزعه خانواده خواهرش در مانچوری فرستاده شد در آنجا در اولین کلاس رزمی زندگیش کمپوی چینی، حضور یافت.

در سن 15 سالگی در مدرسه هوانوردی ثبت نام کرد با این حال زمانی که شرایط اورا مجبور به ترک مدرسه کرد در ژاپن در دانشگاهی ثبت نام کرد و مجذوب کاراته شد با شیفتگی مشغول تمرین کاراته اکیناوایی زیر نظر گیکو فوناکوشی ،فرزند پدر شوتوکان گیچین فوناکوشی شد.

بعد از آن به توکیو نقل مکان کرد در آنجا زیر نظر خود گیچین فوناکوشی به مدت دو سالتعلیم دید. بعد از آن به سبک گوجوریو علاقه پیدا کرد.در حقیقت در خلال سالهای آموزشش اویاما زیر نظر بهترین مربیان جهان از قبیل سو نی چی،یوشیدا کاتارو، ماتسوئی موری گوگن یاماگوچی تمرین کرد و حتی در دوجوی سونه دان 4 جودو را کسب کرد.

تاریخچه ابتدایی کیوکوشین

سو نی چو تاثیر عمیقی بر روی اویاما به عنوان یک مربی داشت.همانطور که بعدا خواهیم دید او اویاما را مجبور کرد تا یک راه رزمی را در زندگی انتخاب کند و او را متقاعد کرد تا برای آموزش ذهن و بدنش به کوهستان برود.

.در آن زمان اویاما از گوجوریو که در آن به درجه دان 8 رسیده بود دست کشید و کلاس کاراته خود را با نام اویاما دوجو در سال 1953 در توکیو راه اندازی کرد.تاثیر استاد سو بر روی هنری که او تمرین می کرد کاملا قابل مشاهده بود. در سال 1957 آموزشهای او که بسیار سخت، کاربردی و مناسب برای درگیری بود کیوکوشین نام گرفت

در سال 1964 اویاما سازمان جهانی کیوکوشین کاراته (IKOK) را جهت سازماندهی مدرسه های مختلف کیوکوشین بنا نهاد. همچنین او مربیانی را به کشورهای متفاوت فرستاد تا نحوه مبارزه در هنر او را به جهانیان نشان دهند.با مرگ اویاما، همانطور که غالبا معمول است سبک های متعددی از کیوکوشین منشعب شد.

خصوصیات کیوکوشین

کیوکوشین اولین سبک فول کنتاکت کاراته است به زبان دیگر هنر آموزان در این رشته بدون دستکش ، کلاه و محافظ دیگری ( به استثنای کاپ) کاملا با همدیگر درگیر می شوند تا شرایط یک مبارزه فیزیکی واقعی را شبیه سازی کنند ضربات مشت، ضربات پا و زانو ها در مبارزات کاملا معمولی است.

.در مبارزات کیوکوشین، انواع مختلف ضربات با قدرت کامل مجاز است ضربات دست به سر و گردن مجاز نیست در حالی که ضربات پا به سرو گردن مجاز است

کیوکوشین هنر رزمی سختی است که تکیه اش بر روی حرکات دایره ای است تا بر روی حرکات خطی و با توجه به سابقه اویاما در شوتوکان ( بیشتر حرکات خطی) و گوجوریو ( بیشتر حرکات دایره ای) عناصر هر دو ورزش را می توان در کیوکوشین یافت.

 

کن شین کان: سبک کن شین کان کاراته شاخه ای جدا شده از شورینجی کمپو یکی از قدیمی ترین هنرهای رزمی اوکیناوایی در ژاپن می باشد. آخرین شاخه جدا شده از آن، سبک کن شن کان کاراته می باشد که توسط کانچو تاکی یوکی ها یاما یکی از اساتید برجسته ژاپن در سال 1990 بنیانگذاری شد. مرکز کنونی سازمان جهانی سبک در شهر توکیو ژاپن است که از مراکز برجسته کاراته در ژاپن می باشد.

سبک کن شین کان کاراته شاخه ای جدا شده از شورینجی کمپو یکی از قدیمی ترین هنرهای رزمی اوکیناوایی در ژاپن می باشد. که این سبک در گذشته دور در کشور چین تأسیس گردید و بعد از گذشت سال ها از تأسیس شورینجی کمپو توسط راهبان اصلی آن به کشور ژاپن شهر اوکیناوا نقل مکان نموده و در همان جا شروع به فعالیت کرد که هم اکنون نیز در همان شهر فعالیت دارد و تا به حال سبک های بسیاری از آن سرچشمه گرفته و در حال فعالیت می باشند.

آخرین شاخه جدا شده از آن،سبک کن شین کان کاراته می باشد که توسط کانچو تاکی یوکی ها یاما یکی از اساتید برجسته ژاپن در سال 1990 بنیانگذاری شد و به دلیل داشتن ویژگی های منحصر به فرد و جذابیت های خاص خیلی زود خود را به عنوان یکی از سبک های برجسته معرفی نمود و به عنوان یکی از شناخته شده ترین سبک های حال حاضر می باشد که آن را از سایر سبک ها متمایز می کند. مرکز کنونی سازمان جهانی سبک در شهر توکیو ژاپن است که از مراکز برجسته کاراته در ژاپن می باشد.

گوجوریو: در گوجوریو هر دو گونه مبارزات کنترلی و غیرکنترلی وجود دارد.

به معنای (روش سخت و نرم) یکی از سبک‌های اصلی کاراته اوکیناوایی است که از ترکیب تکنیک‌های نرم و تکنیک‌های سخت ایجاد شده‌است. گوجوریو یکی از ۴ سبک به رسمیت شناخته شده در فدراسیون جهانی کاراته است (دیگر سبک‌ها عبارتند از: وادوریو، شیتوریو و شوتوکان) می باشد.

هر دو اصل نرمی و سختی تکنیک‌ها در کتاب بوبیشی (به چینی: wu bei ji) آمده است که اساتید اوکیناوایی در قرن‌های نوزدهم و بیستم از آن استفاده می‌کردند. گو ، به معنی سخت یا سفت، به تکنیک‌های دست از فاصله نزدیک یا حملات خط مستقیم اشاره دارد و جو، به معنی نرم به تکنیک‌های دست باز و جابجایی‌های دایره‌ای اشاره دارد.

گوجوریو تکنیک‌های جابجایی‌های مستقیم را به همراه جابجایی‌های دایره‌ای و نیز حملات سخت همچون ضربه‌های پا و مشت‌های دست از فاصله کم را با تکنیک‌های حمله، دفاع و کنترل حریف (چون قفل کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی) دست باز نرم ترکیب کرده و از هر دو در آموزش‌های خود استفاده می‌کند..

تاکید اصلی در این سبک بر تنفس درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این سبک می‌باشد. کاتای اصلی دیگر این سبک، تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک می‌پردازد. در آموزش‌های گوجوریو تمریناتی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی مبارزه سبک (تمرینات فاصله، نقاط ضعف،‌ افزایش قدرت و غیره) و تمرینات با دیگران وجود دارد.

میاگی بر این باور بود که هدف نهایی کاراته، ساخت شخصیت انسان، چیرگی بر بدبختی‌های بشر و بدست آوردن آزادی روحی است.او بیان داشته که تعادل بین آموزش‌های دفاع شخصی با (آموزش ذهن) و نیز رعایت اصل کاراته نی سنته ناشی ،یعنی (کاراته‌کا هیچگاه نباید شروع‌کننده حمله‌ باشد) که تاکیدی است بر اینکه کاراته را باید تنها برای دفاع به کار برد مهم است. او همچنین بر رشد خرد پیش از افزایش قدرت تاکید کرده‌است.

میاگی نام گوجوریو (گو به معنی سخت و جو به معنی نرم) را برای روش خود انتخاب کرد تا بر وجود هر دو روش‌های نرم و سخت در سبک خود تاکید کند. گوجو نه تنها در کاراته بلکه در زندگی نیز به کار می‌رود. در هنگام دفاع، بدن در حالت نرم (دم) و در هنگام حمله، بدن در حالت سخت و (بازدم) است.

گوجوریو بطور استاندارد 12 کاتا دارد : گه‌کی‌سای (دای‌ایچی و دای‌نی)، سایفا، سه‌یون‌چین، سی‌سان، سی‌پای، شی‌سو‌چین، سان‌سی‌رو، کورورونفا، سانچین، تنشو، سوپارین‌پی. هنرآموزان در اغلب زیرسبک‌ها باید تا دان سوم تمامی این کاتاها را یاد بگیرند. موریو هیگااونا می‌گوید که کاراته با کاتا شروع شده و با آن نیز به پایان می‌رسد. کاتا پایه و اساس کاراته است. بیان‌کننده دانش انباشته هزاران ساله‌ ی است که در طول دوره‌های مختلف توسط استادان آموزش داده شده‌اند. کاتا همچون نقشه ی است که ما را راهنمایی می‌کند و نباید آنرا تغییر داد.

تقریبا تمام کاتاها، بونکا اویوی متناظری دارند که برای تمرین مبارزه دو نفره به کار می‌رود. این تمرین‌ها به فهمیدن کاربرد عملی کاتا، زمان‌بندی درست، حمله و دفاع پایدار و نیز تمرین ایمن حرکات خطرناک کمک می‌کنند.

کیهون‌گاتا:کیهون‌گاتا به معنی کاتای مفاهیم پایه‌ای است. در گوجوریو، کاتای سانچین پایه تمام کاتاهای دیگر است چون به هنرجو جابجایی‌های اصلی، تکنیک‌های پایه‌ای، ایجاد نیرو و تکنیک‌های تنفس گرفته شده از چی کونگ را آموزش می‌دهد. همچنین پایه ساختن صحیح بدن است. با تمرین ببیشتر این کاتا، هیشوگاتای فرد نیز بهتر می‌شود. اولین مرحله کاتای سانچین (سانچین کاتا دای ایچی) کیهون‌گاتا است.

گه‌کی‌سای:(گه کی سای) به کانجی به کاتاکانا،به معنی (حمله و نابود کردن) است. این کاتا برای استانداردسازی کاراته و آموزش اصول پایه‌ای دفاع‌شخصی به دانش‌آموزان مدارس اوکیناوا، بدست چوجون میاگی و ناگامینه شوشین در سال 1940 درست شده است. این کاتا تحت تاثیر تکنیک‌های شوریته‌ است که استاد میاگی از استاد آنکو ایتوسو یاد گرفته‌است.

سایفا: سایفا به کانجی هنرجویان، ابتدا گه‌کی‌سای‌دای‌ایچی و سپس گه‌کی‌سای‌دای‌نی را می‌آموزند. تفاوت این دو در این است که در دای‌نی تکنیک‌های دست باز و نیز حالت‌های ایستادن جدیدتری آموزش داده می‌شود. در دای‌نی ایستادن نکو‌آشی‌داچی و نیز دفاع چرخشی (تومای‌اوکه) به هنرجو یاد داده می‌شود.

سایفا: سایفا به کانجی: به کاتاکانا،به معنی (خرد کردن و پاره کردن) است. این کاتا ریشه در چین دارد و بدست استاد هیگاشیونا به اوکیناوا آورده شد. این کاتا شامل حرکات سریع و ضربات مشت است. در این کاتا بر حرکات خارج از خط نیروی حریف، و کم کردن همزمان فاصله و حمله تاکید دارد.. این کاتا پس از دو کاتای گه‌کی‌سای، اولین کاتای پیشرفته‌ای است که هنرجو در گوجوریو یاد می‌گیرد.

سانچین: سانچین به کانجی،به کاتاکانا: به معنی (سه نبرد) است. این کاتا نوعی مراقبه در حال حرکت است که هدفش یکی کردن ذهن، جسم و روح است.تکنیک‌های آن بسیار آهسته انجام می‌شوند و هنرجویان می‌توانند در دقت حرکات، تنفس، حالت ایستادن، قدرت درونی و پایداری ذهن و جسم پیشرفت کنند.

سانچین پایه تمام کاتاهای دیگر است و برای استاد مهم‌ترین کاتا به شمار می‌رود. هنگامی که شاگرد جدیدی نزد میاگی می‌آمد او پیش از آموزش دادن کاتای سانچین به او، سه تا پنج سال به او آموزش می‌داد. او آنها را به سختی آموزش می‌داد به نحوی که برخی از آنها پیش از یاد گرفتن سانچین آموزش را رها می‌کردند. آنهایی که باقی می‌ماندند به مدت دو تا سه سال بر سانچین تمرکز می‌کردند. آموزش سانچین میاگی بسیار خشن بود به حدی که شاگردان او تمرینات را با کوفتگی‌ها و کبودی‌هایی که میاگی با بررسی سانچین آن‌ها ایجاد کرده بود ترک می‌کردند.

تنشو :تنشو به کانجی به کاتاکانا، به معنی (دست‌های چرخان) است. همچون سانچین، تنشو هم یک نوع مراقبه در حال حرکت است، تنشو برخورد های سخت پویا را با حرکات نرم و روان دست ترکیب کرده و نیرو را در تاندن متمرکز می کند. تنشو را می‌توان بخش جو (نرم) گوجوریو به حساب آورد در مقابل بخش گو (سخت) که کاتای سانچین بیانگر آن است.

کایشوگاتا: کایشوگاتا به معنی کاتای دست باز است. این نوع کاتاها از هیشوگاتا پیشرفته‌تر هستند. از کایشوگاتاها به عنوان کاتایی برای مرجع کاربردی درگیری استفاده می‌شود.

سه‌یون‌چین به کانجی به کاتاکانا ، به معنی حمله، چیرگی، تحت فشار گذاشتن و نیز کنترل و به جنگ کشیدن است. در این کاتا تکنیک‌های عدم تعادل، پرتاب و چنگ زدن نمایش داده می‌شود. شامل ضربات نزدیک، رفت و برگشت، بر زمین زدن و پرتاب است.

شی‌سوچین به کانجی به کاتاکانا، به معنی (نابود کردن از چهار جهت) یا (درگیری در چهار جهت) است. شامل ضربات قدرتمند خطی (شوتی‌زوکی)، جابجایی‌های دایره‌ای و دفاع است. این کاتا، کاتای محبوب ای‌آته میاگی بوده‌است.

سان‌سی‌رو به کانجی به کاتاکانا، به معنی (سی و شش دست) است. نحوه جابجایی در اطراف حریف را در نبردهای نزدیک یک‌چهارم بیان کرده و بر جلوگیری از تحرک حریف با استفاده از تکنیک کانزتسوگری تاکید دارد.

سی‌پای به کانجی به کاتاکانا، به معنی (هجده دست) است. این کاتا شامل جابجایی‌های چهار جهت، حملات زاویه چهل و پنج درجه و تکنیک‌ها ی نبرد نزدیک و دور است. سکیچی توگوچی متخصص این کاتا بوده‌است.

کورورونفا به کانجی به کاتاکانا، به معنی (تحمل زیاد و حمله ناگهانی) است. تکنیک‌های آن بر پایه سبک چینی مانتیس در حال عبادت است. ایچی میازاتو متخصص این کاتا بوده‌است.

سی‌سان به کانجی به کاتاکانا، به معنی (سیزده دست) است. یکی از قدیمی‌ترین کاتاهاست که درسیستم ناهاته تمرین می‌شود. برخی از سیستم‌ های دیگر این کاتا و یا نسخه‌هایی با کمی تغییر را به کار می‌گیرند.

سوپارین‌پی به کانجی به کاتاکانا، به معنی (صد و هشت دست) است. با نام پچورین هم شناخته می‌شود. در ابتدا سه مرحله برای ماهر شدن در آن وجود داشت (گو، چو و جو) که میاگی بعدها تنها بالاترین آنها یعنی "جو" را باقی گذاشت. میتوکو یاگی، ماسانوبو شینجو و موریو هیگااونا در این کاتا خبره بودند.

فوکیوگاتا:در سال ۱۹۴۰، گن هایاکاوا، فرماندار اوکیناوا، کمیته ویژه کاراته-دو را با اعضای ایشیهارا شوچوکو (رییس)، چوجون میاگی، کامیا جینسه، میاساتو کوجی، توکودا آنبون، کینجو کنسه، کیان شینی و ناگامینه شوشین تشکیل داد.

هدف از گرد آوردن این مردان، ایجاد یک مجموعه کاتای اوکیناوایی بود که برای آموزش مبانی هنرهای رزمی اوکیناوایی (مستقل از سبک) و نیز افزایش سلامت فیزیکی به دانش آموزان مدارس یاد داده شود. هدف آنها ایجاد استاندارد برای کاراته به منظور مردمی کردن آن (مانند کاری که ژاپنی ها با جودو و کندو کردند) نبود .

این نوع کاتاها متعلق به کاتاهای سنتی گوجوریو نیستند و تنها کاتاهای ساده‌ای هستند که به عنوان قسمتی از درس ورزش مدارس برای بچه‌ها ایجاد شده‌اند و قسمتی از برنامه استاندارد کاراته برای مدارس بودند. این کاتاها مستقل از سبک‌های متفاوت کاراته بودند. ناگامینه شوشین (از سبک ماتسوبایاشی شورین-ریو)، فوکیوگاتا‌دای‌ایچی را گسترش داد .

چوجون میاگی فوکیوگاتا‌دای‌نی را ساخت که هم‌اکنون یکی از کاتاهای گوجوریو است که با نام گه‌کی‌سای‌دای‌ایچی شناخته می‌شود. او گه‌کی‌سای‌دای‌نی را نیز ساخت که تنها در گوجوریو و برخی از سبک‌های بوجود آمده از آن تمرین می‌شود.

کمربند:در گوجوریو ممکن است در سبک‌ها و مدرسه‌های گوناگون، سامانه رتبه‌دهی و کمربندهای متفاوتی بکار گرفته شود. کاتاهایی نیز که در هر کمربند آموزش داده می‌شود در مدارس و سبک‌های مختلف با هم فرق دارد.

در حالت کلی، ترتیب رنگ‌های کمربندها در بیشتر سبک‌ها و مدارس یکسان است. در زیر شمایی کلی از ترتیب رنگ‌ها و درجه‌ها آمده‌است.

تاریخچه گوجوریو:

گسترش گوجوریو به زمان کانریو هیگاشیونا(هیگااونا) (۱۸۵۳-۱۹۱۶) که از اهالی شهر ناها در اوکیناوا بوده‌است برمی‌گردد. استاد هیگاشیونا شوری‌ته را از بچگی شروع کرد. در ۱۸۶۷ هنر رزمی بوکس مشت راهب (لوهان کوآن) را زیر نظر استاد سیشو آراکاکی شروع کرد. استاد آراکاکی در ۱۸۷۰ به عنوان مترجم مقامات اوکیناوایی به پکن رفت و به هیگاشیونا استاد دیگری با نام کوجو تایتی را معرفی کرد. هیگاشیونا با کمک تایتی و یکی از آشنایان موفق به سفر به چین شد و یادگیری هنرهای رزمی را ادامه داد. او در ۱۸۷۳ به فوژو در استان فوجیان در چین رفت که هنرهای رزمی را تحت نظر اساتید مختلفی ادامه داد.

او در ۱۸۷۷ به یادگیری کونگ‌فو از استادی که ریوریوکو خوانده می‌شد پرداخت. توکاشیکی ایکن نام واقعی او را ژی ژونگ‌ژیانگ پایه‌گذار کونگ‌فوی درنای فریادکش دانسته است. ژی ژونگ‌ژیانگ به چندین شاگرد اوکیناوایی آموزش داده است که بعدها از بزرگترین اساتید کاراته گشتند. هیگاشیونا در ۱۸۸۲ به اوکیناوا برگشت و در کنار پرداختن به شغل خانوادگی خود (تجارت هیزم)، آموزش سیستم رزمی جدید خود را نیز شروع کرد. سیستم جدید هیگاشیونا که از ترکیب تکنیک‌های نرم و تکنیک‌های سخت ایجاد شده بود با نام ناهاته شناخته می‌شد. موریو هیگااونا عنوان کرده که در ۱۹۰۵، استاد هیگاشیونا هنرهای رزمی را بر اسا نوع هنرآموزانش به دو گونه آموزش می‌داده‌است: در خانه،‌ او ناهاته را به عنوان هنری رزمی که هدف اصلی آن کشتن حریف بود آموزش می‌داده‌است. اما در آموزشگاه او کاراته را به شکل آموزش فیزیکی،‌ خردگرایی و اخلاقی پی می‌گرفته‌است.

معروفترین شاگرد استاد هیگاشیونا چوجون میاگی (۱۸۸۸-۱۹۵۳)،‌ فرزند یک تاجر ثروتمند شهر ناها، بوده که از ۱۴ سالگی به شاگردی او درآمد. او در ۱۱ سالگی زیر نظر ریوکو آراکاکی به یادگیری هنرهای رزمی پرداخت و از طریق آراکاکی بود که با استاد هیگاشیونا آشنا شد. میاگی به مدت ۱۵ سال تا زمان مرگ استاد هیگاشیونا در سال ۱۹۱۶ به شاگردی او پرداخت. در ۱۹۱۵، ‌میاگی و یکی از دوستانش با نام گوکنکی به شهر فوچو در چین رفتند تا استادی که به هیگاشیونا آموزش داده بود را بیابند. آنها به مدت یکسال از اساتید مختلفی آموزش دیدند اما مدرسه هنرهای رزمی قبلی دیگر وجود نداشت. کمی پس از آمدن آنها استاد هیگاشیونا درگذشت و شاگردان استاد هیگاشیونا به آموزش زیر نظر میاگی پرداختند. استاد میاگی کاتای جدیدی با نام تنشو را که از روکیشوی درنای سفید فوجیان گرفته شده‌بود را نیز به شاگردان آموزش داد.

شاگرد ارشد استاد هیگاشیونا با نام جوهاتسو کیودا آموزشگاهی با نام تون‌ریو (تون یکی از راه‌های تلفظ چینی نام هیگاشیوناست و تون‌ریو به معنی روش هیگاشیونا است) ایجاد کرد.

در سال ۱۹۲۹ نمایندگان هنرهای رزمی سراسر ژاپن به کیوتو رفتند تا هنر رزمی خود را به نمایش بگذارند. از استاد میاگی نیز خواسته شد که برود اما او نمی توانست به همین دلیل شاگرد ارشد خود، جینان شیناسوتو را فرستاد. در آنچا یکی از نمایندگان از او درباره نام هنر رزمی‌اش پرسش کرد. در آن زمان استاد میاگی هنوز نامی بر هنر رزمی خود نگذاشته بود، شیناسوتو که نمی‌خواست شرمنده شود نام هانکوریو (با معنی روش نیمه‌سخت) را بطور فی‌البداهه بیان کرد. او پس از برگشت به اوکیناوا این مسئله را با استاد میاگی درمیان گذاشت و استاد نام گوجوریو (به معنای روش سخت و نرم) را برای سبک خود برگزید.استاد میاگی این نام را از شعرهاکو کنپو (به معنی هشت قانون مشت) که هشت اصل هنرهای رزمی را بیان می‌کند انتخاب کرد. این شعر در کتاب بوبیشی آمده‌است که متن کلاسیک چینی درباره هنرهای رزمی و پزشکی است. خط مزبور در شعر چنین است: Ho wa Gōjū wa Donto su بدین معنی که: )راه دم و بازدم، سخت و نرم است( و یا هرچیزی در این جهان به نرمی نفس می‌کشد و به سختی بازدم می‌کند.

در مارس ۱۹۳۴، ‌میاگی کاراته-دو گایستسو به معنی مختصری از کاراته-دو (دست چینی) را نوشت که با معرفی کاراته-دو، شرحی کلی بر تاریخ، فلسفه و کاربرد آن بود. این نوشته دست‌نویس، یکی از معدود آثار نوشتاری به جای مانده از خود میاگی است. خانه میاگی در جریان جنگ جهانی دوم خراب شد. در ۱۹۵۰ تعدادی از شاگردان او شروع به ساخت خانه و دوجوی جدیدی برای او کردند که در ۱۹۵۱ به اتمام رسید. آنها در ۱۹۵۲ به فکر ایجاد سازمانی برای سریع کردن روند گسترش گوجوریو افتادند. این سازمان با نام گوجوریو شینکوکای (به معنی انجمن ترویج گوجوریو) نامیده شد. اعضای موسس آن سیکو هیگا، که‌یو ماتانباشی، جینسه کامیا و گنکای ناکایما بودند.

در دو سال مهم بود که روش گوجوریو در ژاپن به رسمیت شناخته شد: ابتدا در سال ۱۹۳۳ که دای نیپپون بوتوکوکای، گوجوریو را به عنوان یک بودو به رسمیت شناخت؛ یعنی گوجوریو را به عنوان یک گندای بودو (هنر رزمی امروزین) تایید کرد. در سال ۱۹۹۸ نیز، دای نیپپون بوتوکوکای، گوجوریو را به عنوان یک کوریو (هنر رزمی کهن) به رسمیت شناخت. شناخت گوجوریو به عنوان کوریو نشان‌دهنده تغییر دیدگاه جامعه ژاپن به روابط ژاپن، چین و اوکیناواست. تا سال ۱۹۹۸، تنها هنرهای رزمی‌ای که در سرزمین اصلی ژاپن به تمرین می‌شدند می‌توانستند به عنوان کوریو بوجوتسو شناخته شوند.

جوکای دو : (بنیان گذار: کانچو دهنوی)ترکیبی از سه رشته رزمی جودو ، کاراته کیوکوشین ، بوکس است.

انشین:از هزاران سال قبل مشرق زمین نقطه شروع هنرهای رزمی بوده است .این هنر در طی این سالیان با توجه به شرایط و انگیزه و نیاز دوران تودین و اجراء گردیده است.پویایی و حرکت در کاراته باعث شده است که این روش دچار رشد وسیعی به واسطه این تغییرات گردد.

از آغاز دهه 1980 کاراته آزاد در جهان دچار تغییر و تحولات گردید .انشین کاراته توسط جوکو نینو میا یکی از قهرمانان جهان و ملی ژاپن ابداع گردید جوکو نینو میا در سال 1954 در ژاپن به دنیا آمد . او ورزش را با جودو آغاز نمود و در سن 6 سالگی در مسابقات مخصوص کودکان شرکت نمود و به مقام قهرمانی رسید.

و پس از آن چندین سال به جودو پرداخت. او در مسابقات کیوکوشین که در زمان خود بزرگترین مسابقات کاراته جهان بود. به سال 1975 یکی از قهرمانان جهان گردید. و در سال 1978 با پشتکار بیشتر و داشتن تجربه مسابقات سراسری ژاپن که کمتر از مسابقات جهانی نیست توانست قهرمان گردد .او توانست با قرار دادن ساباکی در قلب تمرینات انشین کاراته به این مهم جامه عمل بپوشاند و با این روش ویژه تمرینی تحولی جدید در دنیای کاراته ایجاد نماید .

نام انشین از دو کلمه ژاپنی ای - ان به معنی باز و یا دایره ناتمام و شین به معنی قلب یا داخل که ترکیب این دو جمله نماینگر معنی انشین کاراته می باشد .دایره اصل مسلم استراتژی و حرکت در انشین کاراته می باشد .انتهای دایره بالاترین موقعیت بدست آمده پس از روبرو شدن با حریف را نمایان می سازد، دایره انشین یک دایره باز است و آن به این علت است که هر چند سخت و با پشتکار سعی در کامل شدن آن میشود اما هرگز تکمیل نخواهد شد .( ساباکی ) در معنی کلمه جابه جایی می باشد و به نوعی استراتژی(انشین کاراته ) می باشد .که عملا در تمرینات مورد استفاده قرار میگیرد و در کل (ساباکی) قلب انشین است .

از روش (ساباکی) در زندگی روز مره و اکثر ورزشها استفاده می گردد ولی مهم تطبیق آن روش تمرینی می باشد که این عمل در (انشین کاراته) با توجه به نیاز روز جامعه طرح ریزی شده و مورد استفاده قرار گرفته است.این حرکت باعث گردیده که این سبک کاراته به عنوان کاراته کاربردی در دنیای کاراته مطرح گردد . در(انشین کاراته) با استفاده از نیروی حریف و تلفیق چند حرکت (جودو )در آن کاراته کار را در زمان درگیری آماده نماید تا بتواند از تکنیکهای پرتابی نیز استفاده کند ،این عمل باعث میشود که کاراته کار در هر موقعیتی آماده عکس العمل باشد چه درمحل تمرین و چه در مسابقات و یا حتی با لباس شخصی .کاتا در(انشین کاراته) متفاوت با کاتا در سبکهای کاراته می باشد .

در کاتا تکنیکهای غیر قابل کاربردی حذف گردیده است .در واقع میتوان گفت که کاتا در ( انشین کاراته) کاربردی است .(کیهو نهای) گنجانده شده در کاتا به شکلی است که (کیهو نهای) در تمرینات و در مبارزات به شکل ترکیبی استفاده می گردد .هر کاتا با 10 شماره آغاز میشود و در هر شماره یک(کیهون) اجراء میشود .برای هر کمربند 1 کاتا در نظر گرفته شده است .

مبارزات (انشین کاراته)یا به عبارتی مبارزات( ساباکی) در مراحل مقدماتی در یک وقت 3 دقیقه ای انجام میشود و در صورت تساوی یک وقت 2 دقیقه ای اضافی در نظر گرفته میشود .در مراحل یک چهارم نهایی مسابقات در دو راند 2 دقیقه ای برگزار میگردد و در مسابقات نهایی نیز به همین صورت می باشد.

کان ذن ریو: در سال 1343 شی نان فرهاد وارسته ورزش رزمی را به نام کان ذن وارد ایران نموده و کاراته را بنیان نهاد.

اصولا در هر جامعه و اجتماعي پديده نو و جديد با عکس العمل هاي متفاوت و مقاومت ناخواسته مواجه مي گردد اين مشكل براي تولد کاراته در ايران نيز وجود داشت چه از سوي سازمان تربيت بدني و چه از سوي ورزشهاي که بوي رزم از آن ميامد مانند بوکس و کشتي که بوجود آمدن يک رقيب براي آنها غیر قابل قبول بود.

به هرحال شی نان وارسته عزم را جزم نمود که بذر کاراته را در ايران بنشاند و به خوبی از عهده این کار برآمد. شی نان وارسته با الهام از کاراته که به معني دست خالي ميباشد با دست خالي شروع نمود ابتدا بايد محلي براي تمرين جستجو مي کرد بدليل رسمي نبودن ورزش کاراته مجبور بود تحت پوشش کار کند به همین دليل اولين محل تمرين رسمي در سالن بوکس مجموعه ورزشي شهيد شيرودي (امجديه سابق) بود و به سبب ناملايمات که عرض شد از سال 43 تا سال 50 مجبور بود مانند خانه بدوشان هر از گاهي در يک سالن تمرين کند و در اين مدت به ترتيب در سالن بوکس شهيد شيرودي - سالن ژيمناستيک شهيد شيرودي - سالن انجمن بانوان - سالن ورزشي لشکرگارد - سالن ورزشي دانشگاه تهران و بالاخره باشگاه پهلوي سابق که مخصوص پرسنل ارتش بود تمرين ميکردند.

از سال 50 به بعد کاراته توانست دوجو مخصوص خود را بنام آکادمي کاراته ايران تاسيس کند و بصورت خصوصي صاحب محل تمرين گردد.

در سال 1350 و پس از سالها تلاش و اجراي برنامه هاي نمايشي متعدد و شرکت تيم کاراته ايران به صورت باشگاهي در مسابقات جهاني 1972 پاريس ، سازمان تربيت بدني کاراته را به رسميت شناخت و فدراسيون اين رشته ورزشي به رياست استاد وارسته تاسيس شد.

از سال 1350 تا 1357 شاگردان شی نان وارسته به رهبري ايشان توانستند در سطح آسيا ، اروپا و جهان مقامهاي بسياري را کسب نمايند که مهمترين آنها مقام سوم مبارزه تيمي در آسيا و جهان بود.

شی نان وارسته در زماني که کاراته در ايران هنوز به رسميت شناخته نشده بود در کنگره مسابقات جهاني 1972 در شهر پاريس با سخنراني بسيار فني و جذاب خود درباره کاراته و سبک کان ذن ريو کاراته دو توانست عنوان نايب رييس فدراسيون جهاني کاراته را کسب کند و مدت 8 سال در اين سمت باقي بماند .

شی نان وارسته در آن کنگره مطالبي بيان کردن که در حال حاضر فدراسيون جهاني کاراته به آن رسيده و عمل مي کند که دو نکته اساسي آن يکي دادن امتياز بيشتر به ضربه پا و دومي محدود نکردن امتيازات در مبارزه بود. شی نان وارسته در سال 1360 از ايران به فرانسه و سپس به کانادا عزيمت نمود و در هر دو کشور با تاسيس باشگاه و فعاليت هاي ورزشي کارنامه درخشاني بدست آوردند.

که او را شینان می نامند. یعنی استاد بزرگ. شینان عنوانی است که در ورزش کاراته به بالاترین درجه مربیگری اعطا می کنند. شی نان فرهاد وارسته مدرک دکترای سیاسی خود را از دانشگاه میشیگان امریکا در سال 1345 و لیسانس علوم پایه در رشته های فیزیک، شیمی و زیست شناسی را از دانشگاه جنوای سوئیس بدست آورد. تسلط کامل بر زبان های خارجی از جمله: فرانسوی، اسپانیایی و انگلیسی راه را برای ارتباطات بیشتر با کشورهای صاحب سبک در آن زمان در رشته کاراته هموار نمود و توانست موفقیت های به یاد ماندنی و تاریخی ای را برای میهن اسلامی عزیزمان به ارمغان آورد .